Overnachten bij de wethouders* Het oude stadhuis van Amsterdam wordt een prestigieus hotel Jaap Huisman 22 Een poliep van portalen, gangen, trappen en zeventiende-eeuwse offi cierslogementen, waarin bijna alle stromingen uit de architectuurge schiedenis zijn vertegenwoordigd: het voormalige stadhuis van Amster dam. Ijlings op de Monumentenlijst geplaatst, en ontsnapt aan de pro jectontwikkelaars, werd het grootste deel van het complex verkocht aan een dochter van British Airways. Deze laat het architectuurconglome raat op dit moment verbouwen tot een superklasse-hotel, compleet met vooroorlogse fineerhouttruttigheid en bloemetjesgordijnen. Maar: 'Ze ne men de bescherming van het inte rieur zeer serieus' en het Grondbe drijf ligt er niet wakker van. Wat niet blijft, was misschien niet het artistiek interessantste maar wel het leukste onderdeel van het oude stadhuis van Amsterdam. De paternoster. Mijn liftmonteur - sommigen heb ben als bron een kapper of een taxi chauffeur - kwam met de anekdote. Hoe er op een gegeven moment een oudere dame enigszins bedremmeld voor dat perpetuum mobile stond en uitdrukking gaf aan de angst die we allemaal hebben als we zo'n type lift zien. Hoe keer je eenmaal boven weer terug? Ondersteboven? De lift monteur deed haar voor hoe er van paniek beslist geen sprake hoefde te zijn. Soepeitjes stapte hij in, boven gekomen nam hij een handstand aan en keerde in die positie terug op de etage waar de dame stond. 'Ziet U wel, mevrouw, geen centje pijn.' De paternoster is verbannen naar het liftmuseum, want om onbegrijpe lijke redenen is zo'n lift wel aanvaard baar in het dagelijkse, hectische ver keer van een gemeentehuis, maar niet in de ambiance van een interna tionaal hotel. Onzichtbaar Oude stadhuizen, wat doe je ermee? Ze stijgen in waarde en worden paleis - zoals dat nog oudere stadhuis van Jacob van Campen op de Dam - of ze gaan roemloos ten onder ten gun ste van een neoclassicistisch woon blok, wat Den Haag nog steeds voor heeft met het complex op het De Monchyplein. Andere ex-stadhuizen leiden een verminkt of onzichtbaar bestaan als archief, als bibliotheek, als museum of in het ergste geval als een verzameling HAT-eenheden. Wat eens het visitekaartje was van de stad, is op slag tot een onbruikbaar curiosum gedegradeerd; als de ge meente haar stadhuis toch nog voor ceremoniële doeleinden wil houden, dan hoogstens als pittoreske lokatie voor huwelijksinzegeningen. Het oude Amsterdamse stadhuis ligt er bij als een weggegooide pop, afgerukt been, uitgestoken oog en de bos haar badend in een plas water. De gemeente heeft immers een nog Winnende inzending Heemschut Persprijs uit Volkskrant 23-2-1990 Doorkijkje Prinsenhof (foto Wim Ruigrok)

Periodieken van Erfgoed Vereniging Heemschut

Heemschut - Tijdschrift 1924-2022 | 1991 | | pagina 22