Alkmaar restaureert binnenstad
156 De grachten in de Alkmaarse binnenstad
hebben illustere namen. Namen als het
Verdronkenoord, de Mient, het Luttik
Oudorp, de Kooltuin. Ze zijn er nog
steeds, die grachten. En er langs staan
pakhuizen en monumentale pandjes te
onderstrepen dat de Alkmaarse binnens
tad feitelijk één groot monument is. Het
klein-Amsterdam van de Noordkop.
Dempen die boel en tegen de vlakte met
die panden. Verkeersdoorbraken moeten
er komen. Kantoren. Bedrijven. Een
modern winkelcentrum. Dat was in het
begin van de jaren zestig nog het plan van
prof. Wieger Bruin. En van het gemeen
tebestuur.
De Bond Heemschut kan er trots op zijn
één van de actievoerders te zijn geweest,
die ervoor zorgden dat de professor bij de
Alkmaarders lelijk op de koffie kwam.
Het dempen van de grachten ging niet
door, maar latere plannen van ir. Kuiper
voorzagen toch in die verkeersdoorbra
ken en de sloop van vele oude panden.
Het is nog geen tien jaar geleden dat een
actiecomité Sanering Oostelijk Stadsdeel
(SOS) de plannen radicaal wist om te
buigen naar de drie grote R's: Restaura
tie, Renovatie, Rehabilitatie. Een nieuw
bestemmingsplan, waarin de bevolking
zelf ten'volle werd betrokken, voorzag in
het herstel van de woon- en werkfunctie
van de binnenstad. Kleine handels- en
ambachtelijke bedrijfjes moesten in de
plaats komen van storende, te veel ver
keer aantrekkende, lawaaiige en stank-
verspreidende bedrijven. De grachten
moesten worden gereconstrueerd, alle
170 monumenten in dit stadsdeel geres
taureerd en alle tot halve krotten verzakte
beeldbepalende panden gerehabiliteerd.
'Wat ruikt er nou lekkerder dan een
warm broodje?', zou bakker Blanken vijf
jaar geleden al uitroepen en hij zit met zijn
winkeltje nog aan het inmiddels volledig
gereconstrueerde Verdronkenoord.
Maar zijn grote bakkerij, waar hij het
brood bakt voor tal van instellingen,
moet nu toch verdwijnen uit de buurt en
zo zijn er tal van andere bedrijven ver
huisd naar het nieuwe terrein Beverkoog.
De reconstructie van het Verdronke
noord gaf de bewoners van de binnenstad
het vertrouwen dat het gemeentebe
stuur, onder leiding van de Commissaris
der Koningin drs. R. de Wit, de grote
sloophamer van de kaalslag had opge
borgen achter het vaandel van het be
houd. Jongeren stortten zich gretig op
vrijkomende, vervallen pandjes om ze ei
genhandig op te knappen. De bestrating,
lantaarns, beplanting en het verdere
straatmeubilair werden aan het gerecons
trueerde aanzien aangepast en zo begon
vanuit het Verdronkenoord de victorie.
Door stegen als het Fnidsen, de Hekel
straat, de St. Jacobsstraat en het rood
gloeiende straatje van sexueel vertier, de
Achterdam, zette het zich voort. De auto
werd er taboe verklaard; de voetganger
kreeg voorrang; de boetieks en bistro's,
galerieën en ambachtelijke nijver
heidswinkeltjes verdrongen zich.
HET GERESTAUREERDE MORIA ANSHOOFD
IN DE LANGESTltAAT. DATEREND VAN
173(1. DE UEELDENC.ROEI' Ol' DE ATTIEK
STELT VOOR 'DE TIJD ONTHULT DE
WAARHEID'
STIJLKAMERS IN HET MOR1A A NSHOOFD
VERMOEDELIJK DATEREND VAN
OMSTREEKS I7C.0
■1)
HET VERDRONKENOORD. Ol' DE
ACHTERGROND DE TOREN VAN DE
DOMINERENDE DOMINICUSK ERK DIE
HELAAS ONLANGS DOOR DE MINISTER VAN
CRM VAN DE MONUMENTENLIJST IS
AFGEVOERD
