A^
Beiaard luidt 1979 uit
Heemschut
Jaargang 56
no. 12 december 1979
Maandblad van de
Bond Heemschut
Opgericht in 1911
Beschermvrouwe:
H.M. Koningin Juliana
Eindredacteur:
J.E. van der Wielen
HEEMSCHUT verschijnt 10 keer?
per jaar
Alle correspondentie betreffende
de redactie van het tijdschrift:
Secretariaat van de Bond
Heemschut
Korenmetershuis
Nieuwezijds Kolk 28
1012 PV Amsterdam
Postbus 10525
1001 EM Amsterdam
Postgiro 124326
Tel. (020) 22 52 92
Ledenadministratie
Tel. (020) 23 09 94
Alle correspondentie betreffende
advertenties: B.V. 't Koggeschip
Postbus 1198
1000 BD Amsterdam
Tel. (020) 22 97 21
BOND HÊEMSCHUT
Lidmaatschap per jaar: 11
individuele leden 40,-
mogelijkheid van reductie
voor 65 en 25- 20,
donateurs niet-indiv. leden 55,—
losse nummers (incl.
porto) 3,70
Uit de inhoud:
238 Nederland heeft het grootste -
aantal beiaarden ter wereld
242 Heemschut en Heemkennis
243 Got trost die siel
250 Herstel Schielandshuis op
komst
252 Orangerie van Broekhuizen in
nieuwe glorie
254 Doesburg is trots op haar
monumentenrijkdom
258 Hattem's stadhuis
gerestaureerd
263 Heemschut in actie
Foto omslag:
Een van de klokken van het
carillon van de Grote of
St. Jacobskerk in Den Haag
Foto: Loek Boogert
Dichters hebben zich altijd op de een of
andere manier aangetrokken gevoeld tot
de donkere ot zilveren klanken van het
klokkenspel ot aan de beiaard. En even
zeer verwijlde menig dichter op het kerk
hof.
Klokkenspel en kerkhof zijn de onder
werpen. waaraan in dit nummer aan
dacht wordt gewijd. Beiaard en kerkhof,
ze behoren beide tot ons cultureel
ertgoed. Zowel het klokkenspel als het
kerkhof hebben ons een brok geschiede
nis te vertellen.
Het luiden van klokken of bellen is van
zeer oude oorsprong. Aanvankelijk had
het alleen rehgieuse bedoelingen. Bas in
later tijd heeft men aan de klok of de
beiaard ook een wereldse betekenis toe
gekend. In ons land wordt nog de klok
geluid bij rampspoed, maar ook bij ge
beurtenissen van blijde aard, zoals bij een
kroning of de bevrijding van een over
weldiger. Ook op het kerkhof laat de
klok zich horen, als begeleider van een
overledene op zijn laatste gang op aarde.
Op het kerkhof laat men de stenen spre
ken, zoals de grafzerken in oude kerkge
bouwen.
Bij het verscheiden van al weer een jaar en
het aanbreken van een nieuwjaar hebben
het klokkenspel èn het kerkhof ons iets te
vertellen. Hun verhaal van brons en steen
getuigt van herinnering en hoop. Met
name de herinnering, het historische
heeft ons bewogen beide onderwerpen
samen te brengen in het laatste nummer
van deze jaargang van ons tijdschrift.
In de wereld van de zorg voor het monu
ment zal men niet gauw over een bewo
gen jaar spreken. Niettemin, als men de
nu afgelopen jaargang van ons tijdschrift
nog eens doorbladert, zal men tot de ont
dekking komen dat er vele zaken aan de
orde zijn geweest die reden tot zorg ga
ven. maar er waren er ook die tot voldoe
ning strekten. Het is in deze dagen goed
te weten, dat er in ons land nog zo velen
zijn die zich om het behoud van ons ar
chitectonisch erfgoed bekommeren. Ze
ker, we weten dat er opnieuw aanslagen
op dat erfgoed zijn gepleegd. Dat kan ons
somber stemmen. Maar er is óók reden
tot vreugde omdat vervallen schoonheid
werd hersteld. Vooral dit laatste moge-
ons moed schenken onze arbeid voort te-
zetten uit liefde voor hetgeen onze voor
ouders ons nalieten. We weten ons daar-
,o Avond-twen- en morgenmate, 237
ik vrij mij op uwklank verlate,
gewijde klok!
Uw hert is van metaal gegoten
toch blijft het voor geen mensch gesloten,
gewijde klok!
Gij zegt aan elk het lang verleden,
de mede- en wederspoediglieden,
gewijde klok!
Gij troost mij op den dag van huiden,
en zult wel eens mijn uivaart linden,
gewijde klok!
Nog zult ge waken lang na dezen,
en ongehoornen bet-klank wezen,
gewijde klok!
Dan stal mijn taal geen mensch meer hooren;
maar God sa! ze eenwig toebehooren
gewijde klok!"
Gindo Gezelle
Het gesloten kerkhof
Overgebleven uit een ruimer tijd,
Nu met een nieuwe stad benauwd omgeven
En doorgoedkoope huizen haast verdreven
Hoe lang gunt men 't gesteente hier noi; res
pijt?
Het is den dood niet langer meergewijd,
Dit kerkhof, schrijn van zóó verleden leven,
Dat de herinnering eraan reeds even
Vergankelijk werd als zi/n vergankelijk
heid.
J. C. Bloem
bij verzekerd van de belangstelling van
zeer velen in dit land, dat anders dan el
ders in de wereld voor grote rampspoed
werd bewaard. Moge de wens „een Ge
lukkig Nieuwjaar" vervuld worden!
december 1979
v.d.W.