132
straat" was om, in tegenstelling tot de
Spanjaardstraat, een veel ruimere groep
in de gelegenheid te stellen een huis te
huren, hetgeen uiteraard nauw verwant is
aan de doelstelling van een woningbouw
vereniging. Met een gemiddelde huur van
f 350,— per maand vindt ir. Snoey dat
dit aardig gelukt is. Men heeft daar een
„oud" huis met een eigen gezicht en een
modern interieur' voor (maar dan wel
met eiken zolderbalken). Van de Belling-
straat is de helft klaar, en verhuurd is
alles al lang. Ir. Snoey: „Dank zij het feit
dat we de hele straat konden aanpakken,
hebben we het voordeel dat we de kos
ten kunnen drukken. Waar dat mogelijk
is wordt er nu gestandaardiseerd zoals bij
de inrichting van de keukens. Zijn er dan
nog bewoners die plavuizen op de vloer
willen hebben, wel, dat moeten ze dan
zelf doen." Gaten in de Bellingstraat
worden opgevuld met bruikbare gevels
uit de saneringsgebieden. Bovendien
wordt er, aansluitend, een Bellingplein
geconstrueerd met 14 bejaardenwonin
gen en ook hier achterpaden ter ontslui
ting en, via poortjes, uitnodigend tot een
bedaarde wandeling door het vele groen
dat het hart van Middelburg rijk is.
Inspiratie
Klaar is Middelburg dan nog lang niet.
Eerstvolgende projecten zijn de hoek
Korte Noordstraat—Achter het Hofplein
(12 woningen, te restaureren door het
pensioenfonds van Van Gelder Papier) en
het complex Sint Jansstraat—Herenstraat
dat via restauratie en rehabilitatie zal
worden uitgevoerd. Daarnaast zijn er
gespreide projecten zoals de ombouw
van oude pakhuizen tot een bruikbaar
doel. Ir. Snoey: „Het leuke van alles is
ook dat het werk, dat de stad doet, erg
inspirerend werkt. Particulier ook. Ze
zien gewoon dat er iets gebeurt, en krij
gen er zelf zin in. Wij, als gemeente, ver
keren dan in de gelegenheid om het een
en ander te reguleren. Wil men een kap
opknappen of de ramen, dan zijn wij
erbij en willen wij ook wel helpen als het
zus en zo wordt uitgevoerd."
Zo wordt niet alleen via grote restaura
ties, maar ook via kleine ingrepen het
historische bezit in oud-Middelburg
opgevijzeld. Ir. Snoey, die er dagelijks
met beide benen middenin staat: „Het is
een kwestie van beleid. Vooral: een
kwestie van willen. Middelburg heeft een
wethouder die er helemaal lyrisch van
wordt En dat moet je hebben. Er is
dan een boel mogelijk. Dat blijkt wel.
Natuurlijk, we zijn er nog niet. In 1972
hebben we een tienjarenplan gemaakt en
dat wordt tot op dit moment gevolgd.
Maar veel zal er afhangen van het geld
dat beschikbaar komt." Trouwens, stads
architect Snoey is het ermee eens dat het
ook niet veel sneller moet gaan. Althans,
voor hem hoeft dat niet. Zolang er actie
is, is er uitstraling. En daarna is het zo
erg moeilijk (de ervaring van vele jaren
wijst dat uit) om de zaak weer van de
grond te krijgen.
Intussen, Middelburg restaureert. Hele
straten. En het effect is groot. Ir. J.
Snoey, zetelend onder de balken van de
historische Stadsschuur, constateert dit
met het genoegen van de man die nu
open staat voor dat soms simpele detail
van wat zijn voorgangers in hun taal een
„verrijkende bijkomstigheid" noemden.
In restaurerend Middelburg behoort
daartoe ook dat de oude namen van de
panden weer zoveel mogelijk op de
gevels terugkeren.
G. W.
13. Het pand ,,De vijf heemskinderen",
dat door Hendrick de Keyser is gerestau
reerd.
14. De Kuiperspoort: Pakhuizen geres
taureerd en omgebouwd voor culturele
doeleinden.
Foto's: Hans Sabel
