Herstel in
Grouw
128
Het verloren gaan van dat stadsbeeld van
twee kanten staat bij de actie tegen de
overheidsplannen natuurlijk voorop.
Maar het actie-comité heeft meer pijlen
op zijn boog. Wie nu in het Bellamypark
en op de Nieuwendijk loopt, voelt en
ziet de verbondenheid met de zee en de
open Schelde. Wie zich moeilijk kan
voorstellen wat die Watèrstaatsdijk zou
betekenen, bekijke de foto van Breskens.
Zowel het rapport Vlissingen binnenstad
(van de gemeente) als het cultuurplan
Vlissingen, gebaseerd op onderzoekingen
van deskundigen, wier conclusies en
adviezen nonchalant worden genegeerd,
wijzen op de onherstelbare gevolgen van
het overheidsbeleid. Niet veronacht
zaamd moet ook worden het nog func
tioneel zijn van de havens; ze worden
nog steeds gebruikt en geven daardoor
levendigheid aan de omgeving. Evenals
de boulevard hebben ze een grote aan
trekkingskracht op de inwoners van Vlis
singen en op de toeristen. Het midden-
standsbelang speelt hierbij, zij het secun
dair, ook in belangrijke mate mee. De
ontworpen dijk maakt van de havens een
dode put; het karakter van het Bellamy
park gaat totaal verloren.
Dat deze kwestie leeft onder de burgerij
van Vlissingen blijkt uit een enquête, ver
richt door leerlingen van de Rijksscho
lengemeenschap ,,Scheldemond". De
enquête werd gehouden onder 1035 per
sonen. Hiervan sprak 74% zich tegen
demping van de Vissershaven uit en
slechts 17% vóór, terwijl 9% zei geen
mening te hebben. Dat is een duidelijke
uitspraak, waaraan, naar onze mening,
het gemeentebestuur toch niet voorbij
mag gaan.
Is het vechten tegen de bierkaai? Nu B.
en W. zich blijkbaar achter de plannen
van Rijkswaterstaat hebben geplaatst,
ligt de zaak, althans politiek, iets eenvou
diger. Ofschoon? Het gemeenteraadslid
de heer J. M. Bannink heeft schriftelijke
vragen aan B. en W. gesteld. Het ant
woord was bepaald niet bemoedigend:
„het openhouden van de Vissershaven
zou de gemeente miljoenen guldens kos
ten. Welke oplossing voor het openhou
den ook zou worden gebruikt, de kosten
zouden telkens zeer hoog zijn." B. en W.
blijven dus op hun standpunt staan. In
een zeer voorzichtige raming spreken B.
en W. van f8 miljoen en bovendien, nog
van een jaarlijkse uitgave van f 75.000
voor onderhoud aan sluis en haven. B. en
W. wijzen het alternatief van de heer
Bannink een kanaal te graven vanaf het
Droogdok via Stenenbeer, Wilhelmina-
straat en Zeilmarkt naar de dan afgeslo
ten Vissershaven een terugkeer naar de
situatie van vóór 1908 af. Het terug
brengen in oude staat van de Pottekaai
zou de verkeerssituatie verslechteren. B.
en W. vinden het moeilijk de klok 65 jaar
terug te draaien. Het maken van een
kanaalverbinding, een ander alternatief,
vanuit de binnenhavens en het Marine
dok door de Commandoweg langs de dan
verzwaarde zeedijk vraagt volgens B. en
W. een aanzienlijke studie.
Alsof dit laatste een argument van door
slaggevende betekenis is. Trouwens ook
de hogere kosten van de alternatieven
maken op ons geen diepe indruk. Het
gaat immers uiteindelijk om het behoud
van een historisch stuk Vlissingen en
daarvoor mag best een offer worden ge
bracht. Naar de heer Bannink aan de
Prov. Zeeuwse Crt. mededeelde, geeft
het antwoord van B. en W. te weinig de
indruk van vasthoudendheid. Ook hij
pleit voor het behoud van die historische
goederen, waarin nog iets van het oude
karakter van Vlissingen bewaard is geble
ven en in die mening wordt hij door
velen ook andere gemeenteraadsleden
bijgevallen.
In het voorgaande hebben we zeker niet
alle argumenten die tegen het dempen
van de Vissershaven pleiten, opgesomd.
Tijdens een wandeling met de heer Visser
door het bedreigde gebied zijn we diep
onder de indruk gekomen van de vele
problemen, die dit deel van Vlissingen,
waarin al zoveel is bedorven, vertoont.
Niet het geringste probleem is: hoe hou
je dit stuk „binnenstad" levend én leven
dig. Zeker niet door het dempen van de
Vissershaven en het aanleggen van een
hoge zeedijk, die dit stadsdeel vrijwel
afsluit van de buitenwereld, die de open
heid met de Schelde verloren doet gaan.
Er dreigt een onherstelbare stedebouw-
kundige fout te worden gemaakt, net
zoals indertijd in Amsterdam toen het
Centraal Station het gezicht op het IJ
ontnam.
De Vlissingse burgerij vecht voor een
goede zaak. Zij verdient krachtige
nationale steun. Het is of de geest van
Michiel de Ruyter er nog rondwaart. De
Vlissingse zeeheld staat nu model voor
de vechtlust tegen een ander soort be
dreiging dan in de 17e eeuw. Een stuk
Nederlandse historie is er mee gemoeid.
v. d. W.
Onder auspiciën van de monumenten
stichting „Idaarderadeel" is in juni jl. een
derde hersteld pand als woonhuis in ge
bruik genomen, nl. Raadhuisstraat no.
20 te Grouw (Fr.).
Oorspronkelijk een 18e-eeuws pakhuisje
of bakkerij, liggende aan de in 1891 ge
dempte Waagshaven, is het bij de restau
ratie ingericht als woonhuisje voor twee
personen.
Het uitwendige is geheel gehandhaafd.
Toegevoegd is de fraai gevormde make
laar (welke verborgen achter de schoor
steen op de achtergevel prijkte).
In de groene houten topgevel is een extra
raam aangebracht in verband met het
vereiste licht-oppervlak.
Na jarenlange verwaarlozing is, tot vreug
de van de hele buurt, een karakteristiek
pandje weer tot leven gewekt.
Nieuwe plannen zijn door de monumen
tenstichting „Idaarderadeel" in voorbe
reiding genomen.
