king van het vroegere kasteel, dat front naar het westen maakte. De stichter van het huis heeft er tot aan zijn dood gewoond. Nadien is het herhaaldelijk van eigenaar gewisseld. Verschillende bekende Eindhovenaren hebben er gewoond, zodat Ravensdonck steeds nauw bij het leven van deze stad betrokken is gebleven. Er hing een rustieke, romantische sfeer rondom het gebouw en dat is nog vele jaren lang zo gebleven. De vermelding van een eendenkooi in de gracht be wijst hoe „landelijk" het toen daar nog geweest moet zijn. Enige tijd nadat het nieuwe Ravensdonck gereed was gekomen werd er links van het huis, haaks op de voorgevellijn een vrijstaand bijgebouw met koetshuis en stal aan toegevoegd. In latere jaren kreeg ook de bij het gebouw horende tuin nog enige uitbreiding doordat er een bepaalde oppervlakte uit aangrenzend terrein aan werd toegevoegd. De totale oppervlakte van het perceel werd toen 2800 m2. Een van de laatste particuliere eigenaren was Leo Schel lens, een bekende trijpfabrikant. Deze liet het huis in 1918 zowel in- als uitwendig helemaal opknappen, en bovendien liet hij een dwarsverbinding met poortvormige onderdoorgang tussen huis en stalling bouwen. Nadat Eindhoven in september 1944 bevrijd was bood het gebouw tijdelijk onderdak aan het hoofd kwartier van de Prinses Irene-brigacle. Daarmee her haalde zich op Ravensdonck als het ware de krijgs geschiedenis uit het verleden, wat nog extra werd onderstreept doordat ook veldmaarschalk Mont- gommery en prins Bernhard er toen hebben gebi vakkeerd. Huis Ravensdonck ivordt bedreigd Enkele jaren geleden is Ravensdonck door de ge meente voor een som van vermoedelijk zo om en na bij een miljoen gulden opgekocht. Dit met de be doeling het gebouw met de grond gelijk te maken. Want het staat in de weg voor de realisering van een inmiddels gereedgekomen plan dat om het in ambtelijke termen te zeggen de „multifunctio nele" vernieuwing en uitbreiding van het stadscen trum beoogt. Mogelijkheden om Ravensdonck te be houden heeft men zelfs niet in overweging genomen. Ook het feit dat het gebouw op de voorlopige mo numentenlijst staat heeft blijkbaar geen enkel gewicht in de schaal gelegd. Dit is temeer kwetsend, nu ach teraf blijkt dat het „multifunctionele" centrumplan in menig opzicht uiterst aanvechtbaar is. De gemeen telijke overheid heeft eerst aan de minister gevraagd Huis Ravensdonck van de monumentenlijst te schrappen. Toen dat verzoek niet werd ingewilligd heeft zij onlangs cle nodige stappen ondernomen om zich rechtstreeks op de Kroon te beroepen. Maar vooruitlopend op cle uitspraak van de Kroon heeft men kortgeleden met het slopen alvast maar een be gin gemaakt. Met name het koetshuis is al helemaal afgebroken. Zo geeft de overheid zelf ons dan wel een zeer lamentabel voorbeeld met betrekking tot het respecteren van de wet! En zo wordt dan het bijna laatste restje zichtbare historie wat Eindhoven rijk is, aan een doelbewuste vernietiging prijs ge geven. Terwijl toch datzelfde Ravensdonck, omge ven als het is door prachtig hoog opgaand geboom te, juist zo magnifiek behulpzaam zou kunnen zijn bij de opbouw van een stadscentrum met een ge heel eigen, specifiek gezicht. Het is niet de eerste keer dat er in deze stad een weinig gelukkig beleid wordt gevolgd. In haar on stuimige lust tot bouwen en groot worden heeft zij al heel wat keren goede stedebouwkundige moge lijkheden over het hoofd gezien of veronachtzaamd. Het bestek van dit artikel laat niet toe ze allemaal op te noemen. Enkele ervan mogen echter niet on vermeld blijven, waarbij wij overigens willen aan tekenen dat wij evenmin blind zijn voor de vele goede zaken, die in Eindhoven toch ook hun beslag krijgen. Eindhoven bezat een markant gebouw in het Van Abbe-museum, van architect Kropholler. Het moest destijds met beperkte financiële middelen, midden in de crisistijd, worden gebouwd, en het kon der halve niet zo bijster groot worden. Maar desondanks werd het een zeer karakteristiek en monumentaal gebouw. Ruimtelijk gesitueerd bezat het werkelijk allure. Het staat er nog, een beetje zielig nu, omdat het kapot wordt gedrukt door het volumineuze en torenhoge nieuwe stadhuis, dat er op een veel te kor te afstand is bij gebouwd. Eindhoven bezat aan de Rechtestraat een uniek oud stadhuis uit het midden van de vorige eeuw, voor het behoud waarvan wij destijds nog een pleidooi hebben gehouden (Heemschut, mei 1963, blz. 62). Tevergeefs. Al was afbraak wegens een inmiddels doorgevoerde wijziging van het stadsplan overbodig geworden, toch werd er met spoed de slopershamer op los gelaten. Men is nu bezig het ontstane gat met eigentijdse winkelbouw op te vullen. Kennelijk wordt er in Eindhoven een politiek ge voerd die alles wat uit het verleden stamt tot on- 33 Het stadje Eindhoven met ommuring en kasteel naar een oude gravure

Periodieken van Erfgoed Vereniging Heemschut

Heemschut - Tijdschrift 1924-2022 | 1969 | | pagina 17