27
worden gebouwd, die door hun aantal alleen al
een uniform stempel drukken op welke plaats, in
welke provincie ook. Het verdriet hem terecht, dat
hier weinig of geen verzet tegen is, het nu eenmaal
als onontkoombaar beschouwd wordt en derhalve
aanvaard.
Het streekeigene van de woningbouw in Noord-
Holland boven het IJ is eeuwenlang o.a. het ge
bruik geweest van veel hout met aanwending van
slechts enkele kleuren.
„Nu vraag ik mij af", aldus ons lid, „of de tijd niet
is gekomen om ernstig te onderzoeken, of weer
de toepassing van meer hout dan na de oorlog
gebruikelijk was, kan worden aangemoedigd, zoal
niet toegestaan.
De wens uitspreken, betekent nog niet de ge
dachte onmiddellijk aanvaarden en propageren.
Duidelijk is echter wel, dat een initiatief niet van
de hogere organen en officiële instanties zal kun
nen uitgaan. Derhalve moet het van de betrokke
nen in onze provincies zelf komen.
Er van uitgaand, dat:
a. het streekeigen karakter een waardevol ele
ment is,
b. dit te meer betekenis krijgt in een tijd van
vervlakking en gelijkschakeling,
c. het de moeite waard is, te onderzoeken of
bouw- en onderhoudskosten geen belemmering
zijn,
dringt ons lid aan, op het instellen van een on
derzoek.
Mocht zo'n studie een positief antwoord opleve
ren, dan ware het gewenst bij de officiële instan
ties in Haarlem en Den Haag gedokumenteerd
medewerking te vragen, om voor Noord-Hol
land een grotere mate van houtgebruik toe te
staan en te bevorderen. Juist voor de kleinere
gemeenten, die slechts enkele woningwetwoningen
krijgen toegewezen.
Hier ligt een dankbaar terrein, ook voor de wo
ningbouwverenigingen te wachten. Het is hiervoor
wel laat, maar niet te laat."
Wij geven deze suggestie graag door, omdat elk
streven om uit de geestdodende uniformiteit te
geraken ons sympathiek is.
Rehabilitatie van stadswijken.
In Nederland kennen wij het voorbeeld van de
rehabilitatie van een stadswijk in de Stokstraat te
Maastricht. Er zouden vele objecten in ons land
in aanmerking kunnen komen voor een dergelijke
rehabilitatie. Er zijn ook verschillende gemeente
besturen die in deze richting meer zouden willen
doen, indien hiervoor meer gelden beschikbaar
zouden komen. Helaas worden de belangen van
een goede Monumentenzorg nog niet zo hoog
aangeslagen, dat men daar indrukwekkende bedra
gen voor beschikbaar stelt. Dat werkt remmend,
vertragend en deprimerend op de mogelijkheid
WIT
Straatje in Sar lat. Foto Ton Koot.
om onze zo karakteristieke binnensteden de luister
terug te geven, die zij reeds hadden, maar die zij
door veronachtzaming en verwaarlozing dreigen te
verliezen.
Het is daarom goed op een voorbeeld te kunnen
wijzen, dat aantoont, dat onze aandrang niet zo
luchtkastelerig is als ons wel eens verweten
wordt.
Dat voorbeeld geeft Frankrijk. In Augustus 1962
is daar een Wet afgekondigd ter bescherming en
instandhouding van het stedeschoon. Dit betreft
niet het behoud van op zichzelf staande gebou
wen, monumenten, maar van wijken (secteurs
sauvegardés) die én om haar bouwstijl én om
haar karakter verdienen gerehabiliteerd te wor
den. Hoe voortvarend en gedurfd dat object is
opgezet, moge blijken uit cïe omstandigheid, dat
thans reeds 1200 gemeenten op de lijst der be
schermde wijken voorkomen. Hoewel de officiële
afkondiging van al deze gemeenten nog niet
heeft plaats gehad, hebben 14 gemeenten reeds
een beschermde zone en 20 andere staan op de
nominatie.
