ning en kantoor is er voor het korenmaaldersbedrijf
natuurlijk geen plaats meer, maar toch moet als
een eis van Monumentenzorg de molen weer gang
baar worden, zowel voor draaien als voor kruien
Wellicht zal een stroomopwekkingsinstallatie ge
koppeld op de wieken levensvatbaarheid hebben
De molen zoals deze thans nog staat op de walmuur
van Montfoort dateert uit 1754 en viert dus bin
nenkort zijn 200-jarig bestaan; laten wij hopen in
glorieuze staat. De molen als zodanig bestaat hier
echter reeds sinds 1566 en behoorde toen tot de
goederen van de Burggraven van Montfoort Het
was een dwangmolen zodat ieder woonachtig in
het molendistrict Montfoort gedwongen was in die
molen zijn granen te laten malen, waarvoor de
maalrechten dan natuurlijk aan de burggraaf kwa
men. Dit molendistrict omvatte de buurtschap
pen Heeswijk, Mastwijk, Achthoven, Cattenbroek,
Blokland, Willeskop, Dijkveld en Rateles.
Toen de macht van de Burggraven kleiner werd,
probeerde men ook aan dit dwangrecht te ontko
men en irf 1721 kwam er een tweede molen in
Montfoort bij en wel op de hoek van de Hoogstraat
en het Wedde, hetgeen gedurende bijna een eeuw
tot veel krakeel en moeilijkheden aanleiding heeft
gegeven In het jaar 1812 was de eigenaar van de
Valk Johan Wilhelm Montader aan het kibbelen
met de eigenaar van de molen op de Hoogstraat,
de heer Sievertsen Het resultaat was, dat Gedepu
teerde Staten van Utrecht door aanplakking be
kend lieten maken, dat een ieder verplicht was zijn
koren te laten malen op de molen de Valk Aan al
dit krakeel kwam een einde door het besluit van
Koning Willem I in 1822, waarbij aan de heer Sie
vertsen toestemming werd verleend tot het breken
van koren en andere granen op zijn molen op de
Hoogstraat Gelijktijdig werd het dwangrecht on
gedaan gemaakt De molen aan de Hoogstraat is
sinds lang verdwenen en het kan dan ook een dub
bele verheugenis zijn, dat de molen de Valk be
houden blijft en binnen korte tijd als een sieraad
voor het stadje zal verschijnen
88
De huidige toestand van de molen1
