12
HEEMSCHUT
perst, óf open, als de hoog-opgetrokken sluizen alle water doorlaten, dat bru.send en schuimend
zijn eeuwenouden weg herneemt en in zijn ruischen een juichkreet schijnt te doen hooren
over verbroken banden en herwonnen vrijheid.
Achter het fraaie park met -zijn villa's en plantsoenen verdwijnt ze en we zien de zonnestralen
uit elkaar spatten in den grooten spiegel van den roeivijver aan den zuidkant van het park.
Hoe wordt ge getroffen door het fraaie, panorama op de stad zelf. De zware linden geven
nog de oude vestingwallen aan, maar toonen ook hoe de verjongde en groeiende stad grooter
en schooner uitdijde buiten dezen prangenden gordel.
Aan den overkant van het breede dal der Geleen, waar de bodem weer klimt, trekt de
gigantische Staatsmijn Maurits, een der schoonste van Europa, uw aandacht en op het
westelijk gebied der gemeente Sittard teekenen de reusachtige silhouetten der trotsche
ammoniakfabriek zich machtig en imposant tegen den hemel af. Hier in dit jongste Staats
bedrijf worden o. m. dagelijks 300.000 K.G. zwavelzure ammoniak bereid, waardoor we ook
in dit opzicht meer onafhankelijk worden van het buitenland.
En ik zie uw blik in het rond gaan en ik raad al, dat ge de torens poogt te tellen
van de ontelbare dorpen, dicht bij en ver af; van de oude kasteelen van Limbricht, Holtum,
Obbicht dat ge gissingen maakt over de ruïnes, bedolven onder oud geboomte en sagen
en historische verhalen, van Millen, Grasbroek, Bornsteinmaar ge geeft spoedig uw
poging op; wel wist ge te beginnen, maar er kwam geen end.
En in nevelig verschiet ziet ge de heuvels der Belgische Kempen den horizon begrenzen,
ziet ge de verkeersvliegtuigen als groote libellen op Sittard's toren aanhouden, ziet ge de
boomtoppen langs de boorden der Maas 'en door de eindelooze velden, die de in fruitweiden
verscholen dorpen scheiden, ziet ge de rookpluimen der treinen jagenen ge weet nu,
dat de Kollenberg van Sittard een monument van natuurschoon is, een attractie
voor eiken vereerder en liefhebber van landelijk schoon, die het maar te herkennen en
waardeeren weet. J. S. KENTGENS.
HET OUDE KASTEEL VAN LIMBRICHT
u