honderden molens trok de aandacht van die vooruit
strevende vaderlanders, die groter waarde gingen hech
ten aan eigen landschappelijke schoonheid in ons zich
industrialiserende land. Deze waren ten dele reeds ver
enigd in de Bond Heemschut, welke krachtdadig streed
voor molenhahoud. Op 15 Mei 1923 ontstond te Am
sterdam de Vereniging tot Behoud van Molens in Ne
derland, genaamd „De Hollandsche Molen", welke zich
tot taak stelde, „iets te redden uit de over ons land
„razende orkaan, die onze molens bij tientallen neder-
„velt". De vereniging wendde zich per brochure, waar
van de aanhef als volgt luidde, tot het publiek: „Land-
„genooten! De machten, die samenspannen om te ver
nietigen wat de grootste bekoring van ons land vormt,
„die bosschen en landgoederen vervormen tot meestal
„karakterlooze villaparken, die ongerepte landschap-
„pen schenden en oud stedenschoon vernielen, bewer-
„ken ook den ondergang van onze molens. Maar hen
„bedreigt niet slechts het materialisme en de nuchter
heid, bondgenooten van vandalisme en smakeloosheid
„wien in den laatsten tijd, vaak niet zonder succes, een
„gebiedend „halt" is toegeroepen; hun vijand is de
„meest onweerstaanbare die zich denken laat: de me
chanische drijfkracht".
Voorzitter van de vereniging was Mr P. G. van Tien
hoven, een enthousiast strijder voor de schoonheid van
ons land. Tot op de huidige dag neemt de heer Van
Tienhoven het voorzitterschap van de vereniging, die
onlangs haar 25-jarig jubileum vierde, waar.
Ook in ihet buitenland had men toen al belangstelling
voor de molenbescherming. Een official van het Ame
rikaanse Rode Kruis schreef aan de jonge vereniging
o.m.: „I am keenly interested in the beautiful land
scape of your country and would look upon the de-
struction of your windmills as an international cal-
amity".
De vereniging omschreef zelf haar taak als volgt:
„Geen vruchteloozen strijd zal zij aanbinden tegen
63
