weet niet, waar men kijken moet. Overal wordt
de blik geboeid. Men ziet er den Westsingel af
en ontwaart het mooie Gasthuiskerkje, ziet de
fraaie gebouwen aan het Spui, het Adler huis
(17e eeuw), er naast staat Huize Elia met ge-
velsteenen, voorstellend Elia, door de raven
gespijzigd. Naar de binnenstad pakt het gezicht
op Lange Gracht, met daar achter de Lieve Vrou
wetoren en dan de inkijk in het droomerige
grachtje. Afb. 15.
Op deze plek, waar de Eem den ouden stadsgor-
del doorstroomde, moet ook een waterpoort ge
staan hebben. Daarvan is thans niets meer te
bespeuren. Toch moeten we aannemen, dat hier
de Muurhuizen tot het water hebben door geloo-
pen. Thans zijn ze afgesloten door een haaks ge
plaatsten gevel van Mariënweert, welke kennelijk
veel jonger is dan het achtergedeelte, dat van
Middeleeuwsche structuur is. Wij bespraken dit
gedeelte reeds.
Wij veronderstellen nu, dat daar nog een „Muur
huis" gestaan heeft, dat, evenals het aan den
overkant van het water liggende gebouw (tegen
woordig de R.K. Spaarbank) tot de Lange Gracht
doorliep. Toen de tweede ommuring tot stand
kwam, zal men daar ter plaatse behoefte gekre
gen hebben aan een doorgang naar de nieuwe
stadswijk. Na slooping van dit Muurhuis zou men
daar dan gekregen hebben een Nieuwen Weg,
zooals deze straat thans nog heet.
58
