niet het geval is. Ook de witte engobe bevordert
dus het koelhouden van het water. Met de punt
kan de kruik bovendien gemakkelijk in den zoom
van een akker worden ingegraven. Daarom, de ver
klaring als waterkruik is heelemaal niet zoo onge
rijmd.
Ook de kruiken met den bollen bodem, oogenschijn-
lijk van hetzelfde aardewerk en door dezelfde
werkwijze ontstaan, kunnen heel goed als water
kruiken hebben dienst gedaan. Nu bestaan er en
kele, die van binnen geglazuurd zijn. Die kunnen
voor het transport van olie gediend hebben. Een
stuk perkament, dat goed gespannen en onder den
hals vastgesnoerd werd, zal dan den mond heb
ben afgesloten.
En nu de vraag, waar onze beide rariteiten van
daan komen. Het ligt voor de hand om te zoeken
in warme landen. Een onderzoek in onze ethno-
grafische musea leverde niets op. Een correspon
dentie met musea in Noord-Afrika leerde, dat de
kruiken daar onbekend waren. Hoogstwaarschijn
lijk zijn zij van Spaansch-Moorschen oorsprong
en door de Spanjaarden, dan wel door den han
del op Spanje en Portugal in ons land verzeild ge
raakt.
En nu heel wat anders dan waterkruiken. In ver
schillende musea bewaart men een pot met een oor
op den buik, een gat in den buik en een langen hals.
Aan den hals een doorboord nopje. Een heel
vreemd geval, waarmee men eigenlijk nergens goed
raad wist. Men meende wel eens, dat het voor
werp door den zilversmid gebruikt werd. Maar er
waren eerlijk gezegd toch nooit sporen aan de be
wuste voorwerpen te ontdekken, die op het bevat-
136
