gekozen in tijden van strijd, en de mannen, die het
rechtsgeding leidden en zorgdroegen voor het vol
trekken der gevelde vonnissen. Aanspraak maken op
een dergelijke onderscheiding konden ze krachtens hun
geboorte niet. Deze aanzienlijke geslachten, waarvan
ieder dorp erwaarschijnlijkverschillende tegelijk gehad
heeft, vormden den volksadel in de edelste beteekenis
van het woordzij waren dragers van een adeldom,
die door traditie zekere rechten verkregen had, maar
die ook verplichtingen oplegde. Hun daden en aan
zien waren onderworpen aan het oordeel der vrije,
eigen-geërfde boeren.
Hoewel een centraal, eenhoofdig gezag ontbrak, had
toch menige groote volksstam zijn koning, een echten
volkskoning, die geen eigenlijke macht bezat. Zijn
invloed was grooter, naarmate hij de vergaderingen
van het volksding met meer inzicht leidde, en erin
slaagde verdeelde meeningen tot elkaar te brengen.
Ook vormde de koning met zijn raadslieden een soort
centralen raad, waarin vraagstukken, die den gehee-
len stam betroffen, behandeld en de betrekkingen
met andere stammen geregeld werden. Maar de
groote besluiten werden niet genomen zonder dat op
de dingvergadering deze vrije mannen van hun goed
keuring hadden doen blijken. Van de Friesche konin
gen hebben vooral bekendheid verworven Aldgildis,
wegens zijn goede gezindheid tegenover het Christen
dom, en Radboud, zijn zoon, die een verwoed tegen
stander van het Christendom en een fel strijder voor
de onafhankelijkheid van de Friezen was. Zij waren
echter geen heerschers over, doch aanvoerders en
leiders van het Friesche Volk. Veelvuldig schijnt het
voorgekomen te zijn, dat de volkskoningen ook het
hoogste priesterlijke ambt in den heidenschen gods
dienst bekleedden. Het aanzien, dat zij onder het
volk genoten, had ook zijn schaduwzijde. Er zijn uit
36
