den en wij gelooven hem, als hij verklaart, dat hij „niets
harder wist dan 't scheiden".
Wij laten Poot met zijn Amaril achter en keeren terug
naar onze etsers-teekenaars. Zij hebben zich wel niet
geopenbaard in den stijl van den klassieken herders
zang en zich niet van de dichterlijke beelden bediend,
maar de algemeene toon is hen toch niet vreemd ge
bleven. Zij hebben wel degelijk gestreefd naar een
poëtisch-idyllische sfeer en gedachten om het polder
land en de hei en het bosch in een Arcadië te herschep
pen, zijn hen niet zonder meer voorbijgegaan. Het is
voornamelijk de compositie geweest d.w.z. het stads
beeld te geven in een landelijke omgeving en de stad
met groen te tooien - die aan „het buiten" herinnert,
doch ook hun wijze van teekenen op de etsplaat ademt
98
Afb. 37. Hulst. St. Willibrorduskerk met Kruistoren.
Ets van H. Spilman. 1739.
