D e geschiedenis der klok strekt zich uit tot in een ver
verleden. Bij de volkeren der oudheid waren reeds klokken
bekend. Vorm en klank waren sterk afwijkend van de
tegenwoordige. Groote klokken werden vervaardigd uit bol-
gesmeede en met nagels aan elkaar geklonken ijzeren pla
ten. Overblijfselen daarvan zijn nog de in bergstreken
gebruikelijke koeklokken, die een korten drogen toon
voortbrengen. Kleinere klokjes, in schaalvorm, werden van
een mengsel van koper en tin gegoten.
LUIDKLOKKEN
HOOFDSTUK I
VROEGER EN TEGENWOORDIG
GEBRUIK
De Chineezen gebruikten bij hun muziek reeds verschillen
de klokken, ieder met een speciaal doel; er was bijv. één
klok, waarop het teeken voor het begin werd gegeven, een
andere diende voor het markeeren van het rythme, terwijl
een aantal kleinere klokken afwisselend werden gebruikt.
Bij de Romeinen werd een bel of kleine klok gebruikt om
het openen der baden aan te geven. Een minder vredelie
vend gebruik werd gemaakt van een groote klok, die zij in
een luidstoel op een wagen in hun legers meevoerden.
Of de eerste Christenen zich van de klokken hebben bediend
om de gemeente bij elkaar te brengen is niet bekend.
Mededeelingen uit de vierde eeuw schijnen aan te duiden,
dat dit toen wel het geval was. Stellige berichten omtrent
het gebruik van klokken voor het oproepen ter godsdienst
oefening krijgen wij eerst in de 6e eeuw.
Italië is als de bakermat der klokken te beschouwen en
meer bepaald Nola in Campanië. Volgens sommigen zou
den de benamingen „Nola" voor een kleine klok of bel en
In het museum „Het Land van Sittard" te Sittard bevindt zich
een spel van 35 van zulke schellen (a°—a3), die afkomstig zijn van
een naburig kasteel.
10
