Mentaliteit bestuurders belangrijker
dan officiële monumentenstatus
m
Jan Derk Gerritsen
Beschermd dorpsgezicht geen garantie voor kwaliteit
Nu eens een wethouder van ruimtelijke ordening en woonruimte
verdeling wiens prioriteit niet bij de woningzoekende ligt maar
bij de schoonheid van landschap, cultuur, welzijn en recreatie.
Wie daar anders over denkt, moet volgens de Landmeerse
Debbie Goede maar gaan verhuizen.
Het schijnt op te vallen als een wethouder zich
inzet voor het behoud van het historisch karak
ter van zijn of haar gemeente. Die conclusie
mag je trekken als het Noordhollands Dagblad
daar ruim aandacht aan besteedt en Heemschut
vraagt wat wij daarvan vinden. Daar hoeven we
niet lang over te denken omdat zo'n bestuurder
in ons beschermingsstraatje past. Hier gaat het
over de uitlatingen van de nieuwe wethouder
van Landsmeer, een gemeente met drie dorpen
onder de rook van Amsterdam. Debbie Goede
ergert zich allang aan die nieuw gebouwde
'platte dozen' die haar geboorteplaats onher-
kenbaar maken. 'Het dorpse karakter moet
terug', stelt zij. Jarenlang kantte ze zich als
actievoerder tegen de voortvarende projectont
wikkeling van haar voorgangers, die echter
horende doof bleken. Met alle waarneembare
misbaksels als gevolg. Net als Wim Sonneveld
herkende ze haar schilderachtige bakermat nog
slechts op een oude 'ansichtkaart met man en
paard bij het tuinpad van haar vader'.
Politica tegen wil en dank
Haar strijdlust als actievoerder was in het poli
tieke wereldje een gevecht tegen windmolens.
Daarom waren politieke aspiraties haar
vreemd, al kreeg ze in toenemende mate meer
handen van de bevolking op elkaar dan al die
politici samen. En bekendheid heeft toch zijn
nadelen want er werd druk op haar uitgeoefend
zich als 'kleurloze' bij de laatste gemeente
raadsverkiezingen kandidaat te stellen voor
Gemeentebelangen. Aan de door haar vereiste
onverkiesbare plaats hadden de burgers geen
boodschap: de lawine van voorkeurstemmen
leidde tot het verzoek wethouder te worden. Ze
had geen A gezegd maar B wilde ze niet weige
ren en nu zit ze in het pluche. Voor velen een
voldoening; voor haar de niet geringe klus haar
mentaliteit in daden om te zetten. Nu staat ze
dan toch in de politieke arena, waar ze vroeger
de tribune bezette. Ze zal moeten bewijzen dat
in haar geval politiek en onberekenbaarheid
geen synoniemen maar eikaars vijanden
behoren te zijn.
