Historisch vloerkleed onder
Nederland vandaan getrokken
Olga van der Klooster
Uniformering bedreigt klassieke bestrating
Weg ijsselklinkertjes, kinderhoofdjes en bonte straatklinkers.
'Geen opgeknipte ruimte meer', is de slogan. Maar de zo
gewenste eenheid in kleur- en materiaalgebruik verandert de
ruimtebeleving in historische kernen ingrijpend. Zelfs steegjes
ogen soms ruim in plaats van smal en besloten.
augustus 2003
Heemschut
15
De handel in oude bestratingsmaterialen tiert
welig. Veel mensen willen maar al te graag een
partij antieke stenen om het tuinpad naar de
voordeur mee te bestraten. Ze kopen ze meestal
bij particuliere handelaren, via krantenadver
tenties en tegen fikse prijzen. Favoriet zijn de
zeldzame antieke gele ijsselklinkertjes, de
kinderhoofdjes en de bonte straatklinkers.
Toevallig net die materialen die onder goed
keurend oog van de gemeente nog steeds uit
straten, pleinen en brinken worden gewipt.
Overigens met de beste bedoelingen. Elk zich
zelf respecterend dorp of stad heeft tegen
woordig wel een zorgvuldig ontwikkeld
'Beeldkwaliteitplan historische binnenstad',
een 'Nota buitenruimte binnenstad', een 'In de
kern gezondrapport', een 'Stadsbeeldplan' of
een 'Beter binnenproject'. Stedenbouwkundig
- volgens sommigen ook historisch - verant
woorde plannen die als leidraad dienen bij de
aanpak van die verwaarloosde, verbrokkelde en
door verkeerspaaltjes en -borden overwoekerde
openbare ruimte. De diversiteit aan stoepte
gels, parkeerstroken en vloertegels van winkel
promenades doet afbreuk aan de 'ruimtelijke
samenhang en identiteit van de stad'. Alleen
met eenduidige materialen, liefst duurzame
klinkers, kan het zo 'gewenste tapijt van de stad
ontstaan, dat niet meer als drager van het auto
verkeer, maar als drager van de stedelijke
ruimte zal fungeren'. Het vloerkleed schept
