Afscheid Jaap Kamerling
Mogelijkheden en onmogelijkheden van een eenmanspost
Frank van de Poll
Vanaf 1 november 2002 zal Heemschut het zonder Jaap Kamerling
moeten doen. Zeventien jaar lang was hij de onverwoestbare
eindredacteur die aan het roer stond van Nederlands oudste
monumentenblad. Nu is hij toe aan iets anders. Mn mijn ogen
behoort Heemschut een onafhankelijke journalistiek te voeren.
Het mag geen bestuursblad worden. Het tijdschrift is opgezet als
een discussieplatform/
24
Heemschut
december 2002
Kamerling zit thuis in zijn woning in Amsterdam.
De setting is enigszins guur: in de hoek van de
gang staan twee enorme zinken gootdelen die
door de westerstorm van 2 7 oktober naar
beneden zijn gekomen. En ook vanaf zijn balkon
op de tweede verdieping zijn de verwoestende
sporen van het onstuimige weer nog duidelijk
zichtbaar. De rij bomen voor zijn huis hebben
het geweld overleefd, maar even verderop is
nog net de enorme stronk van een omgevallen
iep zichtbaar. 'Die bomen gaan mij zeer aan het
hart. Het stadsdeel wil helaas twee van deze
bomen kappen. Ik heb bij de wethouder bepleit
om in de plaats ervan volwassen iepen te
herplanten en de plek niet op te vullen met
jonge exemplaren'.
Als bestuurslid van Groen Links in het stads
deel Oost/Watergraafsmeer is Kamerling zeer
begaan met de inrichting van de openbare
ruimte in zijn woonbuurt. Hij wijst naar het
plein schuin voor zijn huis. 'Daar stond tot 1932
een gietijzeren fontein. Met een aantal buurt
bewoners heb ik geprobeerd te achterhalen of
dat ding nog bestaat. Dat is niet gelukt. We
gaan nu proberen een replica of anders een
moderne fontein te plaatsen. De wethouder is
voorstander van dit plan.'
Zijn interesse voor straatmeubilair komt niet uit
de lucht vallen. Het eerste artikel dat Kamerling
schreef voor Heemschut, in 1985, ging over dit
onderwerp. 'Dat was tamelijk nieuw in die tijd,
om over urinoirs en lantaarnpalen te schrijven
en een lans te breken voor hun behoud. Het was
een interview met het hoofd van de stedelijke
dienst Beheer, Rob vanMaarschalkerwaard, die
daar ook wel oog voor had.'
Veranderingen
Terug in de huiskamer komt het gesprek op de
enorme verandering die Heemschut, vooral
uiterlijk, in zeventien jaar heeft ondergaan. Van
een weinig opvallend, bijna flets verenigings
blad tot een volwaardig tijdschrift met een
kleurige, enigszins glossy fotografie. Kamerling
heeft naar eigen zeggen met de redactie lang
druk op het bestuur uitgeoefend om het karige
budget, dat beschikbaar was voor de produktie
van het blad, flink op te schroeven. Dat lukte
uiteindelijk in het midden van de jaren '90
toen de net opgerichte Vereniging Open
Monumenten (VOM) met een nieuw en vrij
kostbaar uitgegeven blad op de markt kwam.
Kamerling kon het bestuur van Heemschut
ervan overtuigen de concurrentie met dit
nieuwe blad aan te gaan en het budget te ver
hogen. Weer later ging Heemschut een fusie
aan met de VOM waardoor het tijdschrift zijn
huidige vormgeving kon behouden.
Ook inhoudelijk is er volgens Kamerling het
nodige veranderd. 'Heemschut is in de eerste
plaats een verenigingsblad en dient zich dan
ook in eerste instantie te richten op datgene
waar de vereninging voor staat en dat is actie
voeren tegen ongewenste ontwikkelingen', zegt
De scheidende eindredacteur.
Foto Ruud van Soest.
