Zorgelijke toekomst van de
kathedraal van Paramaribo
Michel Bakker
De kathedraal van Paramaribo, de mamakerki van katholiek
Suriname, wacht gelaten op haar lot. Aan acute problemen is iets
gedaan, maar het toekomstbeeld is zorgelijk. Over scheefstand,
een verkeerd advies, een tikkende tijdbom, stagnatie.
38
Heemschut
oktober 2002
De kathedraal S.S. Petrus en Paulus aan de
Gravenstraat in Paramaribo behoort met die
van Georgetown tot de grootste houten kerken
van de wereld. Op dezelfde plaats werd op
4 maart 1826 haar voorganger ingezegend,
een onder leiding van architect W. de Vroome
tot kerk verbouwd toneelgebouw van een
Israëlitisch gezelschap. Een zeskan tig torentje
duidde uitwendig op de veranderde functie.
De huidige kerk (1883-1885) werd om de oude
heen gebouwd. Het ontwerp is van de redemp-
toristfrater Franciscus Joseph Leonard Hannes
(Venlo 183 5-Paramaribo 1894). Omstreeks
1890 werden de eenvoudige tentdaken op de
torens vervangen door de huidige neogotische
spitsen. De basiliek heeft een kruisvormige
plattegrond met een 19 meter breed front en
een driebeukig schip van vijf traveeën. Het
dwarsschip heeft kapellen tegen de eindgevels.
De totale inhoud is 15.500 m3. Achter het koor
bevindt zich nog de aangebouwde sacristie. Het
kerkgebouw is grijs en geel geschilderd, een
verwijzing naar hard- en zandsteen. Inwendig
is de cederhouten binnenbetimmering van de
kerk geheel ongeschilderd. De neoromaanse
en neogotische invloeden laten onverlet dat het
geheel met zijn ijle houtconstructie nadrukke
lijk verwant blijft aan de tradities van de
Surinaamse architectuur.
Erg solide was het gebouw niet. Zo baarde het
onderhoud vanaf het begin veel zorgen, lekka
ges en rottingen vormden een voortdurende
bedreiging. In de jaren '70 van de vorige eeuw
was de kerk aan een grondige restauratie toe.
Daartoe werd in 1974 de Stichting Beheer R.K.
Kathedraal (Stibeka) opgericht. Doel was 'het
conserveren, beschermen en onderhouden van
de kerk'. De stichting voegde de daad bij het
woord en startte met een restauratie. Helaas,
tijdens het werk begon het gebouw steeds meer
scheef te trekken, de kerkdiensten moesten
zelfs worden stopgezet. Stabilisatie van het
gebouw was nodig. Maar het ontbrak aan de vak
technische kennis en de benodigde financiën.
Temminck Groll adviseert
In 1989 werd prof. C.L. Temminck Groll gecon
fronteerd met het probleem. Sedert 1962 was
De St. Petrus en Paulus. Foto: Jos van den Berg
(1971).
