Jonge duiven in de zon bij de Westerkerk (foto's Ivo Haanstra).
Uitwerpselen van duiven werken öp
steen als zure regen. Daarnaast zijn
duiven gevaarlijk voor de gezondheid.
Niet alleen kunnen de uitwerpselen bij
inademing tot infecties van de lucht
wegen leiden, ook kunnen paratyfus
en andere onprettige ziektes verspreid
worden. De nesten zijn een broed
plaats van ongedierte zoals duizend
poten, oorwurmen en mijten.
Opgehoopte uitwerpselen kunnen
leiden tot lekkage op stalen lekdorpels,
en op brandtrappen en vluchtwegen
kunnen gevaarlijke situaties ontstaan,
doordat bij een klein beetje motregen
de uitwerpselen spiegelglad worden.
Lekkage kan ontstaan doordat nesten
de afvoer verstoppen.
Wat doe je eraan?
Bestrijding van overlastdoor duiven op
z'n best is een combinatie van verschil
lende maatregelen. De eerste maatre
gel, voorbehouden aan gemeentedien
sten, is de fysieke verwijdering van de
duiven. Daartoe worden 'bij beperkte
overlast' van gemeentewege vang-
kooien ingezet. De gevangen duiven
worden afgevoerd en met koolzuurgas
gedood. Een wel erg rigoureuze maat
regel die onze collega's in de Dieren
bescherming terecht in het verkeerde
keelgat zal schieten.
Vroeger werd bij ernstige overlast in
de buurt van het geplaagde gebouw
een voederplaats op straat gecreëerd.
Met behulp van 4 harpoenen en een
net van 5x5 meter werden dan in een
operatie 100 tot 150 duiven gevangen
en afgevoerd. Het nadeel van zo'n
operatie was echter de geringe accep
tatie ervan door het publiek. Voor veel
mensen zijn duiven alleen maar
onschuldige vredessymbolen. Voor
een vangactie is een opdrachtgever
nodig, dat is iemand die de rekening
betaalt. Een gemeentelijk budget voor
duivenbestrijding is in Nederland niet
echt algemeen. In Amsterdam is het
budget hiervoor over de deelraden
verspreid, waarmee een einde kwam
aan het beleid.
Er is ook tot voor enkele jaren
gebruik gemaakt van de 'duivenpil',
en opnieuw zijn onderzoeken aan de
gang naar verbeterde anti-duif midde
len. Het nadeel ervan is, dat als je er
eenmaal mee begint je vele jaren lang
alle duiven moet voeren voordat enig
effect op de populatie merkbaar is.
Bouwtechnische oplossingen
Naast het wegvangen van duiven is er
een aantal bouwtechnische maatrege
len mogelijk om een gebouw duifwe-
rend te maken. Op dit moment het
meest gebruikt zijn onzichtbare netten
die voor ramen en openingen worden
gespannen. Op de Dam in Amsterdam
zijn de meeste gebouwen met derge
lijke netten uitgerust.
Op vensterbanken en dakranden
kunnen speciale lijntjes gespannen
worden: een horizontale metalen draad
met een trekveer. Als een duif daarop
gaat zitten krijgt hij een onveilig gevoel.
Ook met 'wiebelstrips' worden duiven
geweerd. De wiebelstrip is een laagje
verend, siliconeachtig materiaal waar
duiven een hekel aan hebben. Om de
levensduur te verlengen worden de
strips afgelakt, maar langer dan een jaar
of twee duurt de effectiviteit niet: het
materiaal hardt in de tijd langzaam uit.
Maar - zo menen deskundigen - na 2
jaar is het probleem zo niet opgelost,
dan toch min of meer permanent
verplaatst naar de buren. Duivenpasta's
die gebruikt worden op vensterbanken,
daklijsten en andere duifgevoelige
plekken, zorgen voor een iets kleverige
ondergrond, maar ook die pasta's
hebben een beperkte levensduur.
Vervuiling (door duiven!) is hiervan
de oorzaak.
Een duifwerende oplossing voor
nissen, vensterbanken en uithangbor
den zijn rechtopstaande pinnen, die
twee aan twee op korte afstand van
elkaar geplaatst worden. Nu niet
bepaald diervriendelijk. Ook kunnen
duifgevoelige richels voorzien worden
van een stalen glijbaan waarop de
beesten geen houvast vinden. Dat
klinkt wat acceptabeler.
Voor duifwerende maatregelen rond
een gebouw moet al gauw een budget
van enkele tienduizenden guldens
uitgetrokken worden. Dat lijkt veel,
maar afgezet tegen de kosten van
gevelreiniging is dat een schijntje.
Ivo Haanstra is free-lancejournalist te
Amsterdam
De eerste aflevering in deze serie (over
urineren en monumenten) verscheen in
het oktobernummer van 1993.
39
