A^ Beiaard luidt 1979 uit Heemschut Jaargang 56 no. 12 december 1979 Maandblad van de Bond Heemschut Opgericht in 1911 Beschermvrouwe: H.M. Koningin Juliana Eindredacteur: J.E. van der Wielen HEEMSCHUT verschijnt 10 keer? per jaar Alle correspondentie betreffende de redactie van het tijdschrift: Secretariaat van de Bond Heemschut Korenmetershuis Nieuwezijds Kolk 28 1012 PV Amsterdam Postbus 10525 1001 EM Amsterdam Postgiro 124326 Tel. (020) 22 52 92 Ledenadministratie Tel. (020) 23 09 94 Alle correspondentie betreffende advertenties: B.V. 't Koggeschip Postbus 1198 1000 BD Amsterdam Tel. (020) 22 97 21 BOND HÊEMSCHUT Lidmaatschap per jaar: 11 individuele leden 40,- mogelijkheid van reductie voor 65 en 25- 20, donateurs niet-indiv. leden 55,— losse nummers (incl. porto) 3,70 Uit de inhoud: 238 Nederland heeft het grootste - aantal beiaarden ter wereld 242 Heemschut en Heemkennis 243 Got trost die siel 250 Herstel Schielandshuis op komst 252 Orangerie van Broekhuizen in nieuwe glorie 254 Doesburg is trots op haar monumentenrijkdom 258 Hattem's stadhuis gerestaureerd 263 Heemschut in actie Foto omslag: Een van de klokken van het carillon van de Grote of St. Jacobskerk in Den Haag Foto: Loek Boogert Dichters hebben zich altijd op de een of andere manier aangetrokken gevoeld tot de donkere ot zilveren klanken van het klokkenspel ot aan de beiaard. En even zeer verwijlde menig dichter op het kerk hof. Klokkenspel en kerkhof zijn de onder werpen. waaraan in dit nummer aan dacht wordt gewijd. Beiaard en kerkhof, ze behoren beide tot ons cultureel ertgoed. Zowel het klokkenspel als het kerkhof hebben ons een brok geschiede nis te vertellen. Het luiden van klokken of bellen is van zeer oude oorsprong. Aanvankelijk had het alleen rehgieuse bedoelingen. Bas in later tijd heeft men aan de klok of de beiaard ook een wereldse betekenis toe gekend. In ons land wordt nog de klok geluid bij rampspoed, maar ook bij ge beurtenissen van blijde aard, zoals bij een kroning of de bevrijding van een over weldiger. Ook op het kerkhof laat de klok zich horen, als begeleider van een overledene op zijn laatste gang op aarde. Op het kerkhof laat men de stenen spre ken, zoals de grafzerken in oude kerkge bouwen. Bij het verscheiden van al weer een jaar en het aanbreken van een nieuwjaar hebben het klokkenspel èn het kerkhof ons iets te vertellen. Hun verhaal van brons en steen getuigt van herinnering en hoop. Met name de herinnering, het historische heeft ons bewogen beide onderwerpen samen te brengen in het laatste nummer van deze jaargang van ons tijdschrift. In de wereld van de zorg voor het monu ment zal men niet gauw over een bewo gen jaar spreken. Niettemin, als men de nu afgelopen jaargang van ons tijdschrift nog eens doorbladert, zal men tot de ont dekking komen dat er vele zaken aan de orde zijn geweest die reden tot zorg ga ven. maar er waren er ook die tot voldoe ning strekten. Het is in deze dagen goed te weten, dat er in ons land nog zo velen zijn die zich om het behoud van ons ar chitectonisch erfgoed bekommeren. Ze ker, we weten dat er opnieuw aanslagen op dat erfgoed zijn gepleegd. Dat kan ons somber stemmen. Maar er is óók reden tot vreugde omdat vervallen schoonheid werd hersteld. Vooral dit laatste moge- ons moed schenken onze arbeid voort te- zetten uit liefde voor hetgeen onze voor ouders ons nalieten. We weten ons daar- ,o Avond-twen- en morgenmate, 237 ik vrij mij op uwklank verlate, gewijde klok! Uw hert is van metaal gegoten toch blijft het voor geen mensch gesloten, gewijde klok! Gij zegt aan elk het lang verleden, de mede- en wederspoediglieden, gewijde klok! Gij troost mij op den dag van huiden, en zult wel eens mijn uivaart linden, gewijde klok! Nog zult ge waken lang na dezen, en ongehoornen bet-klank wezen, gewijde klok! Dan stal mijn taal geen mensch meer hooren; maar God sa! ze eenwig toebehooren gewijde klok!" Gindo Gezelle Het gesloten kerkhof Overgebleven uit een ruimer tijd, Nu met een nieuwe stad benauwd omgeven En doorgoedkoope huizen haast verdreven Hoe lang gunt men 't gesteente hier noi; res pijt? Het is den dood niet langer meergewijd, Dit kerkhof, schrijn van zóó verleden leven, Dat de herinnering eraan reeds even Vergankelijk werd als zi/n vergankelijk heid. J. C. Bloem bij verzekerd van de belangstelling van zeer velen in dit land, dat anders dan el ders in de wereld voor grote rampspoed werd bewaard. Moge de wens „een Ge lukkig Nieuwjaar" vervuld worden! december 1979 v.d.W.

Periodieken van Erfgoed Vereniging Heemschut

Heemschut - Tijdschrift 1924-2022 | 1979 | | pagina 11