functie. Gedacht werd aan een informatiecentrum,
maar daarvoor bleek later de ligging toch te afzijdig.
De ontwikkelingsgedachten voor een tweede centrale
blijven spelen en in 1987 vraagt de nieuwe eigenaar,
de PZEM, een sloopvergunning aan voor de
boerderij, waarop de Zeeuwse Culturele Raad in
februari 1988 protesteert bij Burgemeester en
Wethouders van Borsele en Gedeputeerde Staten van
Zeeland. Kort daarop trekt de PZEM haar
sloopaanvraag in.
De huidige bewoonster, dochter van de laatste
eigenaren, die het bedrijfvanaf 1938 bewoonden en
wier voorouders het in 1840 lieten bouwen, en die bij
verkoop aan de PZEM het recht van bewoning
hadden behouden, piekert er niet over te vertrekken.
Aldus is een moeilijke situatie ontstaan: PZEM,
oftewel na de fusie van 1991 de EPZ, beperkt het
onderhoud, waardoor na diverse stormen de grote
houten schuur grotendeels is verwoest. Ook het
woonhuis staat er troosteloos bij met schadeplekken in
het pannendak en vooral in de vijf front-kozijnen met
luiken.
In het interieur van het woonhuis bevinden zich links
en rechts van de gang vertrekken, waarvan de wanden
rondom vrijwel geheel betegeld zijn met crème en
bruin geglazuurde tegels, waarin opgenomen (in
afwijkend formaat, vermoedelijk ouder) tableaux met
bijbelse taferelen, landschappen, zeegezichten etc.
Inspecties van Christie's Amsterdam en het tegel
museum in Otterlo bevestigen, dat het om een
bijzonder en waardevol geheel gaat, ondanks de
stukken die hier en daar ontbreken.
De Rijksdienst voor de Monumentenzorg blijft met
zorg en belangstelling de gang van zaken volgen en
het gemeentebestuur van Borsele zoekt naar wegen
om uit de impasse te geraken.
Het lijkt ons, dat de belangen van de huidige
bewoonster gewaarborgd moeten blijven; met andere
woorden zo lang zij er woont, moet er voor passend
onderhoud worden gezorgd, in ieder geval voor de
woning. De schuur is zonder grote geldmiddelen
inmiddels niet meer te redden.
Indien er geen nieuwe bestemming kan worden
gevonden, zal de boerderij hoogstwaarschijnlijk onder
de slopershamer vallen. In dat geval dienen middelen
gereserveerd te worden voor de bescherming, de
aankoop en het verwijderen van de tegeltableaux ten
gerieve van een publieke, museale functie. Het moet
voorkomen worden dat de tegels in gedeelten
verdwijnen in particuliere handen.
Goes, Villa Ter Weelaan de Kloetingseweg
Betreffende deze villa, oorspronkelijk een in 1913
gebouwd landhuis genaamd Westdorp, heeft de
provinciale commissie Zeeland 1 december 1993 een
brief geschreven aan het College van Burgemeester en
Wethouders van Goes, waarin de commissie liet
30
Villa Ter Weel aan de Kloetingseweg te Goes.
