dikwijls voor, dat in een later tijdvak schrift wordt
aangetroffen uit een vorige periode. Ja, soms komt
het in één stuk gemengd voor.
En waarop schreef men? Op perkament. Het aller
oudste perkament kon men nog niet zuiver ont
vetten, waardoor het een vuil geel aanzien had.
Hierdoor had men geen duidelijken ondergrond,
wat het schrift niet ten goede kwam. Bovendien
was de destijds gebezigde inkt niet al te zwart, zoo
dat men kan begrijpen, dat één en ander veel moei
lijkheden zal hebben veroorzaakt. Toen men later
het perkament kalkbaden gaf, beteekende dit reeds
een groote verbetering. Perkament wordt bereid
van lammeren-, schapen- en kalverenvellen. De
bereiding van schrijfperkament geschiedt als volgt
Eerst wordt de opperhuid verwijderd. Het over
blijvende ruwe vel looit, kalkt, schuurt en polijst
men. Het fijnste en blankste perkament verkrijgt
men uit de huid van ongeboren lammeren, d.w.z.
uit de huid van lammeren, die vóór de geboorte
dood zijn. Men wist later perkament een fraaie
purpertint te geven waarop men met goud en zilver
prachtige letters calligraf eerde. Vooral tijdens
Karei den Groote kwam deze kunst voor gewijde
boeken tot grooten bloei. In de kloosters bereidde
men het fijnste perkament. Met groote zorg werden
de huiden daar bereid door een daartoe aangewezen
monnik, dien men Broeder Pergamenarius noemde.
Toen de schrijfkunst zich uitbreidde, begon men ook
buiten de kloosters zich toe te leggen op de fabricage
14
