kinderen van Hougaarde, die zwaaien met hun op
stokken gebonden palmbossen.
Oude gebruiken plegen met het groeien der cul
tuur uit de wereld der volwassenen in de kinderwereld
over te gaan. Zoo ging het ook met de ritueele Palm-
processie. In Zuid-Duitschland bootsten de kinderen
reeds omstreeks 1550 in den namiddag de Palm-
processie na, die zij 's ochtends hadden aanschouwd.
Zij sleepten den ezel over de straat onder het zingen
van de overbekende gezangen en haalden hiervoor
langs de huizen geld, brood en eieren op. Zoo onge
veer moet het ook zijn toegegaan in de Nederlandsche
gewesten, waar de Palmprocessies in 1580 hun einde
beleefden. Bijzonderheden, hoe deze overgingen in
den kinderlijken palmpaaschommegang, zijn niet tot
ons gekomen.
Het is te begrijpen, dat bij een ommegang van
kinderen men iets lekkers voegde bij palmen, d.w.z.
de groene twijgen, die ze in de hand droegen. De
bukspalm (buxus sempervirens) leverde het traditio-
neele groen voor de palmpaasch, deed misschien
reeds dienst bij de Palmprocessie. Ontbrak zij en be
hielp men zich met sparregroen, hulst of gagel, dan
is men toch blijven spreken van palm. Bij de ver
siering van den palmtak zal de meiboom, die onge
veer in denzelfden tijd viel, tot voorbeeld hebben
gediend.
Ommegangen van kinderen met groene takken, die
den lentezegen brengen, worden in alle Europeesche
landen aangetroffen. Deze kinderommegang werd nu
door den invloed van de Palmprocessie ook verbon
den aan den Palmzondag. Aan den kerkelijken band
herinnert nog het Limburgsche gebruik, dat de kin
deren tot in het begin van deze eeuw met hun palm
paasch naar de kerk gingen om die te laten zegenen.
Wegens de luidruchtigheid die daarmee gepaard ging,
42
