Spanningen van ruim 500 m b.v. die van de in 1931
gebouwde brug bij Sydney in Australië is 530 m en
zelfs de „Golden Gate"brug bij San Francisco leveren
het bewijs. Lichtheid is een belangrijke factor bij het con-
strueeren van een brug. Ieder kg materiaal kost geld. Als
dus met 1 kg staal veel meer nuttig effect kan worden
bereikt dan met 1 kg ijzer, dan zal eenzelfde constructie
uitgevoerd in staal van minder zware afmetingen zijn, dan
een uitgevoerd in ijzer. Voor het bereiken van steeds groo-
tere overspahningen speelt het eigen gewicht der b,rug een
groote rol.
De houten bruggen werden eeuwen lang gebouwd door
Mr timmerlieden. Niet iedere timmerman was daartoe in
staat; er behoorde technisch instinct toe en grondige am
bachtelijke kennis om bruggen met zeer groote spanningen
te bouwen. Hun constructies zijn de voorloopers geweest
der latere ijzerenbruggen-techniek.
Bij de bespreking der „grootere balkbruggen" heb ik er
al iets van verteld. Hier wil ik op den technischen kant
dieper ingaan, het grondidee van iedere brug uitleggen.
Bij een eenvoudige balkbrug worden de landhoofden in
de taal der statica „steunpunten", de hoofdbalken „lig
gers" genoemd. Er wordt dus gesproken van: ligger op
steunpunten. Als gij wel eens hebt gekeken naar de ver
bouwing van een winkelpui, zult gij een ijzeren balk op de
twee steenen dammen hebben zien liggen; vroeger was
deze puibalk van eikenhout. Dit is een ligger op twee
steunpunten, waarop de drukkrachten loodrecht werken.
De gevel, welke er op rust, draagt gelijkmatig op dien
balk. De last beweegt zich niet. In de statica heet dit:
ligger met gelijkmatig verdeelde belasting.
Bij een brug is dit niet het geval. Een zware vrachtauto
begint op het eene steunpunt te rijden en belast op elkaar
volgend ieder punt der brug. Dit brengt spanningen in de
brug, spanningen die zich steeds wijzigen. Konden wij
deze met het oog waarnemen, dan zouden wij de brug in
een licht golvende beweging zien. Hoe zwaarder de last,
127
