56
lette en paarse anemonen-in-den dop staan boven den
grondMaar hoewel zij zoo vroeg boven de aarde
komen om toch maar terdege van het licht in het
bosch te genieten, is hun violette, soms bijna zwarte
tint een bewijs dat zij op een teveel van het goede hoe
genaamd niet zijn gesteld. En de paarsachtige tint van
de anemonen die men vroeger wel met nachtvorsten en
kou in verband bracht, wordt tegenwoordig opgevat
als een bescherming tegen ultraviolette stralen die een
schadelijken invloed op het protoplasma zouden uit
oefenen. Zoodra de plant gaat groeien en zich wat
heeft ontwikkeld verdwijnt de beschuttende kleur uit
zijn jeugd.
Op een mooien dag gaan de anemonebloempjes open
en pronken de witte kelkblaadjes om het groene hartje
met de gele meeldraden. Het is de warmte die het
anemoontje openvouwt, het licht dat het steeltje deed
strekken. We kunnen hier zelf heel makkelijk achter
komen door een paar anemonetakken in een donkere
huiskamer te zetten. De bloemen gaan open, het steel
tje blijft hangen. Maar aan de anemonen zijn nog veel
meer bijzondere dingen te bestudeeren. In de eerste
plaats al de langdurige bloeitijd die soms wel een
maand kan duren. Als het bij uitzondering eens een
helder zonnig voorjaar is, waarin de zon dagen achter
een staat te stralen in een blauwe lucht, zijn ze veel
eerder, binnen de veertien dagen al, uitgebloeid. Bij
donker, buiïg en afwisselend weer blijven de planten
veel langer in bloei.
Wie in dezen tijd dagelijks in het bosch komt of eigen
lijk liever aan het begin en het eind van de anemonen-
bloei, zal merken dat tegen het eind van de bloei
periode de anemonebloemen zijn gegroeidDit wordt
veroorzaakt door het feit dat het open- en dichtgaan
eigenlijk een groeiproces is. Bij het opengaan groeit de
binnenste cellaag sneller dan de buitenste, terwijl bij
het dichtgaan het omgekeerde gebeurt. Tijdens dezen
