vrouwenstraat en de Drift afbreken, om plaats te maken
voor zijn paleis, dat hij echter maar kort bewoonde. Een
Utrechtenaar, die van het Hof van den Koning meer
welvaart voor zijn stad verwacht had, klaagde„Het
palijs had een half jaar gedient." Een deel van dit paleis
maakt thans deel uit van de bibliotheek der Rijks-
Universiteit.
Van de vrijheid, die de Fransche troepen aan ons land
zouden brengen, bleef niet veel over. In 1795 hadden de
Utrechtsche burgers nog vroolijk om den Vrijheidsboom
gedanst, die op de Neude, het Vrijheidsplein, was opge
richt. Weldra werd deze boom door een hoogeren, groo
teren vervangendeze was gedekt met den vrijheidshoed
en versierd met vlaggen en schilden, die de gebruikelijke
opschriften droegen van „vrijheid, gelijkheid en broeder
schap". Bij een plechtigen optocht fungeerde de dochter
van den bekenden publicist Pieter 't Hoen, den gewezen
redacteur van het Patriottische blad „De Post van den
Neder-Rhijn", als de Vrijheidsmaagd.
De vrijheidsboom verdween en in zijn plaats kwam
een reusachtig beeld dat de Nederlandsche Maagd moest
voorstellenhet volk noemde dit beeld niet erg eerbiedig
„Dikke Mie". Enkele jaren later verdween ook dit sym
bool van Nederlands zelfstandigheid; zelfs als Fransche
vazalstaat kon ons land niet langer voortbestaan. In 1810
werd het Koninkrijk Holland bij het Fransche Keizerrijk
ingelijfdUtrecht maakte met de rest van ons land alle
ellende mee van de Fransche overheersching. Het werd
een sombere, donkere tijdde klokken luidden niet meer,
de stem van de kleppers, die 's avonds en 's nachts de
uren omriepen, werd niet meer gehoord en de burgers
merkten nu pas, hoezeer zij aan al die kleinigheden ge
wend waren.
Het was voor alle Utrechtenaren een vreugdedag, toen
eindelijk in den vroegen morgen van 28 November 1813
de Fransche troepen voor goed de stad verlieten en door
de Tolsteegpoort naar het zuiden aftrokken; een monu
mentje aan de Tolsteegpoort herinnert aan deze gebeur
tenis. Het was voor de Utrechtenaren een groote vol-
26
