restant van meer dan dertig meter hooge lindeboomen
bevindt zich ten westen van den grooten vijver, in de
as van het hoofdgebouw. Bij het slot waren natuurlijk
enkele siertuinen aangelegd, met kunstige waterwer
ken en grond-lofwerken, waarvoor ook een watermolen
en waterreservoir werd gebouwd. Petrus Schenk, in
zijn verzameling gravures geeft er een afbeelding van
(fig. 44) op den achtergrond is een der hekwerken
van de wildbaan te zien.
Interessanter dan het park van Soestdijk, dat in de
19e eeuw grondig is gewijzigd en dat van elke opeen
volgende generatie van bewoners op willekeurige plaat
sen aanvullingen en toevoegingen vertoont, is het over-
bosch de Eult. Men noemt dit gewoonlijk het Baarn-
sche boschalleen het deel ten zuiden van de spoorlijn
AmsterdamAmersfoort is gespaard, in het noordelijke
derde deel hebben zich reeds in het einde van de 19e
eeuw de villawijken van Baarn genesteld. Fig. 45 geeft
den toestand weer naar een oude kaart, kort na den
aanleg van de spoorbaan.
Toen Anna van Engeland het terrein kocht, voor
den minderjarigen Willem V, was de hoofdopzet van
den aanleg reeds aanwezig; bezien wij de kaart dan
blijkt onmiddellijk dat de eigenaars van plan waren,
ergens tusschen de praamgracht en de plaats waar nu
de laan naar de Naald loopt, een hoofdgebouw te zet
ten, even ten westen van de boerderij dus.
Zoover is het nooit gekomen, het werd overbosch
van Soestdijk, zonder dat de hoofdlijnen van het park
werden gewijzigd. De „vercieringen" die ongetwijfeld
waren beraamd bleven echter achterwege.
Ondanks het feit dat we hier dus een stuk werk
hebben, dat in 1674 niet af was, en nooit werd beëin
digd, is de Eult een van de plaatsen waar wij het
zuiverst de sfeer van het 18e eeuwsche buiten kunnen
proeven, en waar wij de nobele verhoudingen het beste
terug vinden.
83
