„krullen" deden hun intrede, in de meubels, in de
wandversieringen, in de vijvervormen en de paden,
en in de groote hooge gepoederde pruiken. Daarom
is 't van belang den plattegrond van den tuin (fig. 36),
als vertegenwoordiger van den pruikentijd, even te
vergelijken met bijv. het park Zeist, de Voorst of an
dere in den stijl van de 17e eeuw.
We zien hier bij 't Manpad een hoofdindeeling die
nauwelijks afwijkt van de oudere tuinen. Overal vin
den we echter schuchtere pogingen om, nog vrij regel
matig, kronkelpaden aan te leggen, om een vijverrand
geheel op te bouwen uit gebogen lijnen, om naast het
huis binnen hooge heggen een aantal zeer kleine „groe
ne kamers" aaneen te rijgen. De ontwerper, Speelman,
heeft de groote lijn weten te behouden, maar in onder
deden is 't al speelsch inplaats van deftig-monumentaal.
Blijkens den plattegrond bezat ook de moestuin van
't Manpad, net als op Beekesteyn, een slangenmuur.
Op 't Manpad zijn de hoofdlijnen van den ouden
aanleg nog geheel bewaard gebleven, ondanks de „mo
derniseering" door de Zochers, waar de vader van den
bekenden Jacob van Lennep een kort gedichtje aan
wijdde. Hij laat Zocher zeggen
„Ik vel gerust en zonder schroom
Van 't dichte woud fluks elke boom,
Wat schaduw biedt
Behaagt mij niet.
Zoo krijgt men ligt
Een ruim gezigt.
En schenk aan 't oog vermaak.
Dit zoek ik slechts. Wat wil men meer?
Men prijs mijn kunst en geef mij de eer
Ik volg de nieuwe smaak."
Nu, nog geen honderd jaar later is het op 't Manpad
weer hard noodig dat een „vandaal" aan 't werk gaat
66
