altijd een onderwerp voor vele schilders. Het is een
prachtig punt, deze ingang van de oude haven, die in
vroegere eeuwen van zooveel belang voor Hoorn is
geweest, waar zooveel schepen zijn vertrokken en zijn
binnengekomen van verre en lange tochtenen al is de
toestand niet meer zoo als in de 17e eeuw, toch onder
gaat men hier de bekoring van een zeer schoon stads
beeld, met speling van licht en schaduw, in welken tijd
van het jaar men hier ook vertoeft. Ook het gezicht
over het water met de mooie luchten maakt een
frappanten indruk, hoewel hieraan veel bedorven
is door het dichte struikgewas op het land, waar
vroeger een haven was. Zoo verliest Hoorn nu en
dan eens een veer! Het houten hoofd, dat voor den
toren al sedert eeuwen in de buitenhaven loopt, is een
aardig samenstel van palen en planken, dat bij den
toren behoort, ja, dat er al was voordat de toren er
stond. Tot ontsteltenis van degenen, die de histori
sche schoonheid van de stad ter harte gaat, is dit oude
hoofd al eenige malen in zijn bestaan bedreigd ge
weest. Dat men het op een keer in zijn hoofd gekregen
heeft om in plaats ervan een betonconstructie te laten
ontwerpen, is toch zeker wel iets, waar geen woorden
voor te vinden zijn. Gelukkig kon dit worden afge
wimpeld. Toen het IJselmeer nog Zuiderzee was, d.w.z.
toen de afsluitdijk er nog niet was, liep het water soms
zeer hoog op, zoodat verschillende openingen in de
zeewering dicht gemaakt moesten worden. Het water
liep dan onder den toren door en kwam de voordeur
uit. Dat was natuurlijk een hoogst onaangenaam iets,
maar daarom behoeft men toch niet een oud bouw
werk te verknoeien; men was van plan er van onder
een betonnen kuip om te maken. Ook dit kon voor
komen worden en op andere wijze werd het euvel
verholpen.
Het houten hoofd, dat nooit een plaats is geweest om
42