altijd een onderwerp voor vele schilders. Het is een prachtig punt, deze ingang van de oude haven, die in vroegere eeuwen van zooveel belang voor Hoorn is geweest, waar zooveel schepen zijn vertrokken en zijn binnengekomen van verre en lange tochtenen al is de toestand niet meer zoo als in de 17e eeuw, toch onder gaat men hier de bekoring van een zeer schoon stads beeld, met speling van licht en schaduw, in welken tijd van het jaar men hier ook vertoeft. Ook het gezicht over het water met de mooie luchten maakt een frappanten indruk, hoewel hieraan veel bedorven is door het dichte struikgewas op het land, waar vroeger een haven was. Zoo verliest Hoorn nu en dan eens een veer! Het houten hoofd, dat voor den toren al sedert eeuwen in de buitenhaven loopt, is een aardig samenstel van palen en planken, dat bij den toren behoort, ja, dat er al was voordat de toren er stond. Tot ontsteltenis van degenen, die de histori sche schoonheid van de stad ter harte gaat, is dit oude hoofd al eenige malen in zijn bestaan bedreigd ge weest. Dat men het op een keer in zijn hoofd gekregen heeft om in plaats ervan een betonconstructie te laten ontwerpen, is toch zeker wel iets, waar geen woorden voor te vinden zijn. Gelukkig kon dit worden afge wimpeld. Toen het IJselmeer nog Zuiderzee was, d.w.z. toen de afsluitdijk er nog niet was, liep het water soms zeer hoog op, zoodat verschillende openingen in de zeewering dicht gemaakt moesten worden. Het water liep dan onder den toren door en kwam de voordeur uit. Dat was natuurlijk een hoogst onaangenaam iets, maar daarom behoeft men toch niet een oud bouw werk te verknoeien; men was van plan er van onder een betonnen kuip om te maken. Ook dit kon voor komen worden en op andere wijze werd het euvel verholpen. Het houten hoofd, dat nooit een plaats is geweest om 42

Periodieken van Erfgoed Vereniging Heemschut

Heemschutserie - Boekje 1941-1954 | 1943 | | pagina 46